De provincie Shanxi, ten westen van Beijing (vroeger Peking), is een van de sterkst vervuilde gebieden ter wereld. Het aantal kinderen dat er gehandicapt geboren wordt ligt er zes maal zo hoog als in de rest van het land. Aangezien de wet slechts één kind toestaat, worden gehandicapte kinderen dikwijls te vondeling gelegd. Vooral op het platteland zijn de ouders, financieel gezien, nauwelijks in staat om een gehandicapt kind groot te brengen, laat staan dat ze de nodige medische behandeling kunnen bekostigen. Ook voor hun oudedagsvoorziening zijn de mensen aangewezen op hun kinderen.
Heel het leven van Kong Zhenlan, ofwel ‘mama Kong’ zoals ze in het dorp genoemd wordt, staat in het teken van de verloren kinderen van het Chinese platteland. Al vanaf 1982 neemt zij vondelingen in haar huis op.
De familie Kong Zhenlan is een bijzondere familie. Moeder Kong en vader Fan Bucheng trouwden in 1973 en kregen zelf vier kinderen. Toen begonnen zij kinderen op te nemen die in de buurt van de kerk, het ziekenhuis of op straat te vondeling gelegd werden. Ze hebben totaal 32 kinderen die zij als broers en zussen van hun eigen kinderen beschouwen. Door deze adopties ontstaan geregeld conflicten met de plaatselijke overheid. Mevrouw Kong voert een voortdurende strijd om de kinderen officieel te laten erkennen, zodat zij naar school kunnen gaan. En met succes. Op het moment zijn tien van de kinderen volwassen en onafhankelijk. Met de steun van haar oudste zoon, die in de parochie ter plaatse als priester werkzaam is, strijdt zij verder om voor de gehandicapte kinderen de benodigde medische hulp te krijgen en hen een menswaardig bestaan te geven.
Op het moment wonen er nog 20 kinderen in het gezin, op één na allen onder de 18, die aangewezen zijn op hulp van buitenaf. Fan Bucheng, de man van mevrouw Kong, had tot 1982 een stukje land. Dit werd hem echter wegens overtreding van de één-kind-politiek ontnomen. Hij kan dus niet zelf voorzien in het onderhoud van de kinderen en van staatswege worden de kinderen evenmin onderhouden.
Mama Kong en haar man zijn beiden 64 jaar. Mevrouw Kong is zelf lichamelijk gehandicapt en ook de gezondheid van Fan Bucheng heeft ernstig geleden door het jarenlange zware werk dat hij, na de onteigening van zijn land, als los arbeider verrichtte. Momenteel helpt hij zijn vrouw zo goed als het gaat in het tehuis. De steun van de Stichting geeft hen de moed hun sociale engagement voor het welzijn van de kinderen vol te houden en zelfs nieuwe kinderen op te nemen, aangezien de stroom ‘wegwerpkinderen’ onverminderd doorgaat.
De Stichting heeft mevrouw Kong Zhenlan permanente steun toegezegd.
Mevrouw Kong Zhenlan met twee vondelingen
Binnenplaats met speelgelegenheid
‘Mama Kong’ met kinderen onderweg
De twintig aangenomen kinderen van ‘mama Kong’